روش‌های تعیین چگالی با غوطه‌وری و پیکنومتر برای پلاستیک‌های غیر اسفنجی

تعیین چگالی یک تکنیک مهم است که در صنعت پلاستیک برای آزمایش و ارزیابی مواد استفاده می شود. دو روش متداول برای تعیین چگالی پلاستیک های غیر اسفنجی غوطه وری و پیکنومتر هستند. غوطه وری یک روش نسبتا ساده برای تعیین چگالی است که در آن نمونه در ظرفی پر از مایعی با چگالی شناخته شده قرار می گیرد. برای محاسبه حجم نمونه و در نتیجه چگالی آن می توان از تفاوت وزن ظرف پر شده با مایع و وزن ظرف پر شده با نمونه استفاده کرد.

روش پیکنومتر دقت بیشتری نسبت به روش غوطه وری دارد و برای تعیین چگالی موادی که به راحتی با روش غوطه وری اندازه گیری نمی شوند استفاده می شود. در این روش یک نمونه در یک ظرف دربسته قرار می گیرد و حجم گاز جابجا شده توسط نمونه اندازه گیری می شود. سپس چگالی با محاسبه نسبت بین حجم نمونه و حجم گاز جابجا شده تعیین می شود.

برای اندازه گیری چگالی پلاستیک های غیر اسفنجی از هر دو روش غوطه وری و پیکنومتر استفاده می شود. این روش ها مزایا و معایب خاص خود را دارند. برای مثال، روش غوطه وری نسبتاً ساده است، اما می تواند تحت تأثیر تغییرات دما قرار گیرد و نمی توان از آن بر روی موادی که در مایع حل می شوند، استفاده کرد. روش پیکنومتر دقیق تر است، اما به زمان بیشتری نیاز دارد، گران تر است و می تواند تحت تأثیر فشار گاز قرار گیرد.

به طور کلی، هر دو روش غوطه وری و پیکنومتر برای تعیین چگالی پلاستیک های غیر اسفنجی مفید هستند. بسته به مواد مورد آزمایش، یکی از روش های دیگر مناسب تر خواهد بود. بنابراین، مهم است که قبل از تصمیم گیری در مورد استفاده از هر روش، مزایا و معایب هر روش را ارزیابی کنید.